متروی لندن قدیمیترین شبکه حمل و نقل زیرزمینی در جهان است که 400 کیلومتر طول دارد و با نام [The Tube] در بین مردم شناخته میشود. قدمت این مترو به سال ۱۸۶۳ میلادی بازمیگردد و یکی از گستردهترین و شلوغترین متروهای شهری در جهان به شمار میرود که روزانه تعداد باورنکردنی 3 میلیون سفر در آن صورت میگیرد. پس با دارالترجمه انگلیسی کتیبه همراه باشید تا با کهنترین متروی جهان بیشتر آشنا گردید.
ایده ساخت راهآهن زیرزمینی لندن به سالهای ۱۸۳۰ باز میگردد اما، به دلیل مخالفتهایی که به عمل آمد صدور مجوز ساخت آن در سال ۱۸۵۴تصویب شد. در سال ۱۸۵۵ یک تونل در شهر کوچک کیبلورث که شرایطی مشابه به لندن داشت به طور آزمایشی ساخته شد و دو سال مورد استفاده و بررسی قرار گرفت و سرانجام در سال ۱۸۶۱ پر شد.
نخستین خط متروی لندن در تاریخ ۱۰ ژانویه سال ۱۸۶۳ آغاز به کار کرد. این خط که متروپولیتن نام داشت بین دو نقطه پدینگتون و فرینگدون در مرکز شهر ایجاد شد. جالب است بدانید در روز افتتاحیه ۳۸ هزار نفر توسط آن جابهجا شدند. این خط که اکنون بخشی از خط «همراسمیث و سیتی» مترو لندن به حساب میآید، در واقع نخستین خط قطار شهری در جهان بود.
کلمه Tube که به شبکه این مترو اطلاق میشود، اوایل قرن بیستم معرفی شد. این کلمه در واقع کوچک شده نام مستعار Two Penny Tube است که اولین بار به خط مرکزی به دلیل کرایهی دو پنی آن اختصاص داده شده بود.
در آن زمان قطار با بخار کار میکرد و دود ناشی از آن برای مسافران حال ناخوشایندی را رقم میزد. اما در سال 1890 اولین راه آهن الکترونیکی در لندن کار خود را آغاز کرد و رفتهرفته تعداد خطوط متروی لندن نیز افزایش یافت.
مترو لندن در طی این سالها به تدریج گسترش یافته و تعداد خطوط آن به ۱۱ عدد رسیده است. خدماترسانی به مسافرین در بعضی از خطوط 24 ساعته است ولی در بیشتر خطوط از ساعت 5 صبح تا 12 شب مسافرین میتوانند جابهجا شوند. میانگین سرعت با احتساب توقف در ایستگاهها ۳۳ کیلومتر بر ساعت است و در خطوط شهری گاهی سرعت قطارها به ۹۵ کیلومتر بر ساعت نیز خواهد رسید.
اکنون این شبکه حمل و نقل با سالانه ۱.۳۴ بیلیون مسافر در ۲۷۰ ایستگاه و ۴۰۰ کیلومتر در حال جابهجایی مسافرین است. همچنین علیرغم نام رسمی آن که «زیرزمینی» [Underground] نامیده میشود، ۵۵ درصد این شبکه بر روی زمین واقع شده است.
برای ورود و یا خروج به ایستگاه مترو، مسافرین میبایست پلههای زیادی را طی نمایند، از این رو در سال 1911 نیز اولین پله برقی در پایتخت لندن افتتاح شد. هم اکنون در مترو لندن 412 پله برقی و 112 آسانسور فعال است. هر هفته پله برقیهای مترو به اندازهی دو بار سفر به دور کرهی زمین بالا و پایین میروند.
همچنین مترو دوکلند، دومین سیستم مترو با واگنهای کوچک و سبکتر است که در سال 1987 افتتاح شد و شرق لندن و گرینویچ را به دو طرف رودخانه تیمز [Thames River] ارتباط میدهد.
در ادامه به یکسری عجیبترین وقایع این مترو خواهیم پرداخت:
- در طول جنگ جهانی دوم از ایستگاههای زیرزمینی این مترو به عنوان پناهگاه برای درامان ماندن از حملات هوایی دشمنان استفاده میشد.
- نزدیکترین ایستگاه با ایستگاه بعدی تنها ۲۶۰ متر فاصله دارد و دورترین ایستگاه نیز با ایستگاه بعدی 3/6 کیلومتر فاصله دارد.
- سالانه ۴۰ میلیون نفر از طریق ایستگاه کنریوارف (منطقهی تجاری شرق لندن) جابجا میشوند که به اندازهی دو طول زمین فوتبال است.
- طراح نقشهی آیکونیک مترو لندن، طرح آن را از دیاگرام مدار الکتریکی الهام گرفته است.
- مترو لندن در بخش جنوبی و شمالی رودخانهی تیمز [Thames River] گسترده شده است که تنها۱۰ درصد ایستگاهها در بخش جنوبی رودخانه قرار گرفتهاند.
- از سال ۱۹۹۴ برای پرداخت نکردن کرایه جریمه وضع شده است.
- بیش از ۱۰۰۰ جسد زیر ایستگاه اولدگیت در گور دستهجمعی بیماران طاعون دفن شدهاند.
- شلوغترین ایستگاه، واترلو است که به 46000 نفر در شلوغترین ساعات صبح خدمات ارائه میدهد.
- در این شبکه ۴۹ ایستگاه غیرفعال وجود دارد، به علاوه یک ایستگاه نزدیک همپاستید که ساخت آن به دلیل قرار گرفتن در یک منطقهی حفاظت شده ناتمام مانده است.
